نمایش مبدأ برای بررسی فقهی فلسفه‌ورزی و فلسفه‌آموزی (کتاب)

{{نویسنده
|نویسنده = محمدحسین صرفی پور
|نویسنده۲ = 
|نویسنده۳ = 
|گردآوری = 
|ویراستار۱ = 
|ویراستار۲ = 
|ویراستار۳ = 
}}
{{جعبه اطلاعات کتاب
| عنوان =بررسی فقهی فلسفه ورزی و فلسفه آموزی
| تصویر =بررسی فقهی فلسفه ورزی و فلسفه آموزی.jpg
| اندازه تصویر = 
| توضیح_تصویر = 
| نام‌های دیگر = 
| نویسنده = علیرضا اعرافی
| تاریخ نگارش = 
| موضوع = حکم فقهی آموزش فلسفه
| سبک = اجتهادی
| زبان = فارسی
| ویراستار = 
| به تصحیح = 
| به کوشش = سیدنقی موسوی
| تصویرگر = 
| طراح جلد = 
| تعداد جلد = 
| تعداد صفحات = ۲۴۸
| قطع = رقعی
| مجموعه = 
| ترجمه به دیگر زبان‌ها = 
| ناشر = موسسه فرهنگی اشراق و عرفان
| محل نشر =قم
| تاریخ نشر = ۱۳۹۱ش
| نوبت چاپ = اول
| شمارگان = ۱۵۰۰
| شابک = 
| نوع رسانه = 
| وبسایت ناشر =
| نام کتاب = <!--  نام کتاب به زبان فارسی -->
| مترجم = <!-- مترجم به فارسی -->
| مشخصات نشر = <!-- مشخصات نشر در زبان فارسی -->
| نسخه الکترونیکی =
}}
* '''چکیده'''
'''بررسی فقهی فلسفه‌ورزی و فلسفه‌آموزی''' تقریرات درس خارج فقه علیرضا اعرافی است که به بررسی حکم شرعی و فقهیِ پرداختن به فلسفه و آموزش آن می‌پردازد. این کتاب با رویکردی اجتهادی، به یکی از پرچالش‌ترین مباحث تاریخ اندیشه اسلامی وارد می‌شود و تلاش دارد تا با تفکیک میان «روش عقلانی و اندیشه‌ورزی» از «مکاتب خاص فلسفی»، به پرسش جواز یا حرمت تفلسف پاسخ دهد. نویسنده در این اثر، ضمن بررسی ادله مخالفان و موافقان، در نهایت از جواز و حتی رجحان و برتریِ اصلِ اندیشه‌ورزی عقلی و نظری دفاع می‌کند، اما این دفاع را به معنای تأیید مطلق تمام مکاتب و مشارب فلسفی نمی‌داند. ساختار کتاب شامل بررسی ادله طرفین و یک پیوست تحلیلی درباره جریان‌های فلسفه‌ستیز در غرب است.

==معرفی اجمالی و ساختار==
کتاب حاضر، حاصل تحقیق و تقریر سید نقی موسوی از جلسات متعدد درس خارج اعرافی است که ابتدا به اجمال در مباحث «فقه تربیتی» مطرح شده و سپس به صورت مستقل بسط یافته است. همان‌گونه که نویسنده در پیشگفتار اشاره می‌کند، مسئله موافقت و مخالفت با فلسفه، کلام و عرفان، سابقه‌ای طولانی در تاریخ اسلام دارد و این مباحثات فکری، گاه به منازعات اجتماعی، سیاسی و فرهنگی نیز کشیده شده است.(ص۱۱) وجه تمایز این اثر، پرداختن به این مسئله تاریخی با یک رویکرد فقهی و اجتهادی است؛ در حالی که عموماً از منظر معرفت‌شناسی به آن نگریسته شده است.(ص۱۲)
این کتاب در پی آن است تا بر اساس مبانی فقهی، حکمِ پرداختن به تأملات عقلانی و فلسفی را روشن سازد.(ص۲۱) نویسنده تأکید دارد که هدف، دفاع از اصل و اساسِ اندیشه‌ورزی عقلی و روش نظری است و نه تعصب‌ورزی نسبت به مکاتب فلسفی خاص.(ص۲۳) در واقع، از دیدگاه او، کمالِ روش عقلانی در رهایی از تعصبات به ظاهر فلسفی نهفته است.(ص۲۴) همچنین، این اثر بر غنای متون دینی (کتاب و سنت) و اشتمال آن‌ها بر معارف والای عقلی و نظری تأکید دارد، هرچند اذعان می‌کند که همه معارف بلند دینی لزوماً با شیوه عقلانی متعارف قابل تطبیق نیستند.(ص۱۲)

==ساختار==
این کتاب در یک مقدمه و چهار فصل اصلی تنظیم شده است. هر فصل به بررسی یکی از ابعاد اصلی موضوع می‌پردازد و ساختاری منطقی را برای رسیدن به نتیجه نهایی دنبال می‌کند:
===فصل اول: کلیات پژوهش===
این فصل به مباحث مقدماتی مانند «مفهوم‌شناسی» و «بیان مسئله و پیشینه پژوهش» اختصاص دارد و چارچوب بحث را مشخص می‌کند.
===فصل دوم: ادله ممنوعیت تأملات عقلانی، فلسفه‌ورزی و فلسفه‌آموزی===
در این فصل، استدلال‌های مخالفان فلسفه در دو بخش «ادله عامه» و «ادله خاصه» دسته‌بندی و مورد بررسی قرار می‌گیرد.
===فصل سوم: ادله رجحان تأملات عقلانی، فلسفه‌ورزی و فلسفه‌آموزی===
این فصل نیز به صورت متقارن با فصل قبل، به ادله موافقان و قائلان به برتری و جواز فلسفه می‌پردازد و این ادله را در دو دسته «ادله عامه» و «ادله خاصه» تحلیل می‌کند.
===فصل چهارم: پیوست: نگاهی به مخالفت با فلسفه‌ورزی در اندیشه غرب===
این فصل با نگاهی تطبیقی، نشان می‌دهد که فلسفه‌ستیزی پدیده‌ای منحصر به جهان اسلام نبوده و در تاریخ اندیشه غرب نیز جریان‌های نیرومندی علیه عقل‌گرایی و فلسفه وجود داشته‌اند.
==رویکرد و مبانی نویسنده==
اعرافی در پیشگفتار کتاب، اصول و مبانی رویکرد خود را تبیین می‌کند که شالوده اصلی مباحث کتاب را تشکیل می‌دهد. این رویکرد بر سه پایه اصلی استوار است:
#'''رویکرد فقهی و اجتهادی:''' ویژگی این اثر، نگاه فقهی به مسئله فلسفه است. نویسنده نمی‌خواهد صرفاً از منظر کلامی یا معرفت‌شناختی به اعتبار یا عدم اعتبار تأملات عقلی بپردازد، بلکه هدف اصلی او استنباط حکم شرعیِ (جواز، حرمت، وجوب یا استحباب) «فلسفه‌ورزی» و «فلسفه‌آموزی» است.(ص۱۲) البته اذعان می‌شود که در این مسیر، مباحث معرفت‌شناسی نیز نقش مهمی ایفا می‌کنند و به همین دلیل، گاهی به اختصار به آن‌ها نیز پرداخته شده است.(ص۱۲)
#'''دفاع از «روش» نه «مکتب»:''' نویسنده به صراحت مرز میان دفاع از «اصل اندیشه‌ورزی نظری و عقلی» و «حمایت از مکاتب و مشارب خاص فلسفی» را مشخص می‌کند.(ص۱۲) این کتاب از ارزش بنیادی و جواز و حتی رجحان فقهیِ فعالیت فکری و عقلی دفاع می‌کند، اما به هیچ مکتب فلسفی خاصی تعصب نمی‌ورزد. این تفکیک، به کتاب اجازه می‌دهد تا بدون ورود به نزاع‌های تاریخی میان فلاسفه مشاء، اشراق یا حکمت متعالیه، به بررسی حکمِ اصلِ «تفلسف» بپردازد.
#'''تأکید بر غنای معرفتی متون دینی:''' نویسنده بر این نکته تأکید می‌کند که کتاب و سنت، خود سرشار از معارف بلند عقلی و نظری هستند.(ص۱۲) این مبنا، از یک سو جایگاه والای عقل در نظام معرفتی اسلام را نشان می‌دهد و از سوی دیگر، این نکته را یادآور می‌شود که همه معارف دینی را نمی‌توان در قالب شیوه عقلانی متعارف و مصطلح گنجاند. این نگاه، ضمن دفاع از عقلانیت، از تحویل‌گرایی و تقلیل معارف وحیانی به براهین فلسفی صرف، پرهیز می‌کند.
==بررسی فقهی ادله مخالفان و موافقان فلسفه‌ورزی==
هسته اصلی کتاب به بررسی ادله فقهی طرفین بحث اختصاص یافته است. هرچند متن منبع، جزئیات این استدلال‌ها را بیان نکرده، اما ساختار کلی آن‌ها را مشخص نموده است.
===فصل دوم: ادله ممنوعیت===
در این فصل، نویسنده به صورت نظام‌مند، به تحلیل و نقد استدلال‌های کسانی می‌پردازد که فلسفه‌ورزی و تعلم آن را ممنوع یا حرام می‌دانند. این ادله عبارتند از قواعد عامه(ص۳۷)، روایات(ص۱۲۵) و شهرت(ص۱۳۷).
===فصل سوم: ادله رجحان===
در مقابل، این فصل به ارائه و تبیین ادله‌ای می‌پردازد که بر جواز، استحباب یا حتی وجوب تأملات عقلانی و فلسفی دلالت دارند. این ادله به دو دسته تقسیم می‌شوند:
#'''ادله عامه:''' شامل اطلاقات رجحان تعلم علوم(ص۱۵۲)، وجوب مقدمه واجب(ص۱۵۲) و نقش فلسفه در فهم عمیق، تبیین و دفاع از دین(ص۱۶۲) می‌شوند.
#'''ادله خاصه:''' شامل قرآن(ص۱۷۰)، سنت(ص۱۷۶) و سیره معصومین(ع) در بهره‌گیری از روش فلسفی(ص۱۸۶) می‌شود.
رویکرد اجتهادی کتاب ایجاب می‌کند که در هر دو فصل، پس از نقل ادله، به بررسی سندی و دلالی آن‌ها پرداخته و در نهایت، موضع نهایی نویسنده در قبال هر دلیل مشخص شود.
[[رده:مقالات کتاب‌شناسی]]