کاربر:Hamzeahmadi/صفحه تمرین۲

معرفی کتاب

کتاب «مسئولیت فقهی و حقوقی آسیب‌زدن به حریف ورزشی»، نوشته محمدرضا وحیدی و به زبان فارسی است که در ۲۹۶ صفحه از سوی انتشارات واژه‌پرداز اندیشه، در سال ۱۴۰۰ش، منتشر شد. آسیب‌دیدگی و حوادث به‌ویژه در ورزش امروز امری گریزناپذیر است و لذا نویسنده در این کتاب درصدد است تا این مسائل را از جهت فقهی و حقوقی بررسی کند.

گزارش ساختار کتاب

کتاب حاضر مشتمل بر چهار بخش است و هر بخش دربردارنده چند فصل و چند گفتار است. بخش اول، بحث درباره کلیات این تحقیق است و نویسنده در آن به مفهوم‌شناسی مفاهیمی همچون «آسیب و آسیب‌زدن» و مفاهیم مرتبط با آن مانند «جرم»، «ضمان»، «مباشرت»، «تسبیب» و «رضایت» پرداخته است. نویسنده همچنین در این بخش مفاهیم وابسته مانند «ورزش»، «حریف و ورزشکار» را بیان کرده است. بخش دوم، بحث درباره مبانی فقهی موضوع مورد بررسی؛ یعنی موضوع آسیب‌زدن به حریف ورزشی است. نویسنده در فصل اول این بخش مشروعیت عملیات ورزشی را مورد بررسی قرار داده و با تفکیک ورزش‌های مشروع از ورزش‌های غیر مشروع فتاوی فقیهان معاصر مسلمان را ذکر کرده است. او در ادامه این بخش، از فصل دوم تا فصل تا فصل ششم به ترتیب قواعد فقهی لاضرر، اقدام، ضمان، تحذیر و اذن را به فراخور موضوع بحث، مطرح و بررسی نموده است.(از ص ۵۹ تا ص۹۹)

بخش سوم کتاب درباره مبانی حقوقی مسئله مورد بررسی است. این بخش مشتمل بر دو مبحث عمده است: ۱-مبانی و قواعد حقوقی در آسیب‌زدن به حریف ورزشی که دارای چهار فصل است و ۲-مسئولیت‌ها و قوانین موضوعه است. این مبحث در پنج فصل ارائه شده است.

نویسنده در بخش چهارم کتاب به تحلیل فقهی حقوقی مسئله آسیب‌زدن به حریف ورزشی در سه مبحث عمده پرداخته است. مبحث اول با موضوع آسیب‌زدن عمدی دارای دو فصل است. مبحث دوم با عنوان آسیب‌زدن شبه عمدی یا غیر عمدی نیز مشتمل بر دو فصل و مبحث سوم با عنوان رضایت و رفع مسئولیت مشتمل بر سه فصل است.

مبانی فقهی مسئولیت آسیب‌زدن به حریف ورزشی

نویسنده در ابتدا دیدگاه برخی از فقها و مراجع تقلید معاصر شیعه و همچنین برخی فقهای معاصر اهل سنت درباره ورزش‌هایی که پرخطر و آسیب‌زا هستند را مطرح کرده و سپس به بررسی مبانی فقهی آن‌ها می‌پردازد. (ص۴۷-۵۴) نویسنده پس از جمع بندی دیدگاه فقها و مراجع می‌گوید آنچه از فتوای مراجع به دست می‌آید این است که ورزش‌هایی که در آن زد و خورد بین ورزشکاران وجود دارد و تبادل ضربات بین رقیبان و حریفان ورزشی در ذات آن ورزش است به دو نوع تقسیم می‌گردد:

1. ورزش‌هایی که در آن آسیب های جدی و خطرناکی مانند نقص عضو، از کار افتادن اعضای بدن و مرگ در آن وجود دارد. مانند بوکس، کشتی‌کج و ...بنا به نظر فقها ورود به این ورزش‌ها که ضرر و آسیب‌های جدی در پی دارد، دارای حرمت است و از آنجا که رضایت طرفین نیز در این ورزش‌ها کارایی ندارد، پس ورزشکار آسیب‌رسان را می توان مورد مؤاخذه شرعی و قانونی قرار داد. (ص۵۱-۵۲)
2. ورزش‌هایی که در بین افراد جامعه زیاد و پرطرفدار است و صدمات و آسیب دیدگی در آن‌ها در اغلب موارد در حد جراحت و کبودی یا سرخ‌شدن و مانند آن است که غالباً جبران‌پذیر و زوددرمان هستند. برخی ورزش‌های رزمی مانند کاراته، جودو، وشو و...و همچنین ورزش‌های غیر رزمی مانند فوتبال، بسکتبال و...و ورزش‌های آبی مانند واترپلو و ...از این نوع ورزش‌ها به شمار می‌روند.