تنبیه الامة و تنزیه الملة (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''تنبیه الامه و تنزیه المله''' از مشهورترین رساله‌های سیاسی در عصر مشروطه است که در دفاع از سلطنت مشروطه و در مخالفت با حکومت استبدادی توسط [[میرزا محمدحسین غروی نائینی]] نوشته شد. این کتاب در یک مقدمه، پنج فصل و دو مقصد در خاتمه تدوین شده است. دفاع فقهی و اصولی از [[حکومت مشروطه]]، [[قانون|فرآیندهای قانون‌گذاری]]، [[مجلس شورای ملی]]، [[آزادی]]، [[مساوات]]، [[شورا]]، [[تفکیک قوا]]، [[رأی اکثریت]] و برخی دیگر از مباحث مربوط به تجدد و دولت مدرن از منظر آموزه‌های شیعی در مقابل مخالفان مشروطه مهم‌ترین ویژگی این کتاب است. | |||
تنبیه الامه و تنزیه المله از مشهورترین رساله‌های سیاسی در عصر مشروطه است که در دفاع از سلطنت مشروطه و در مخالفت با حکومت استبدادی توسط [[میرزا محمدحسین غروی نائینی]] نوشته شد. | |||
تنبیه الامه شهرت زیادی در میان ادبیات مذهبی و سیاسی شیعه دارد و بسیار مورد ارجاع واقع شده است. دشواری ادبیات این کتاب را از نقدهای وارد بر آن دانسته‌اند. | |||
==معرفی اجمالی== | ==معرفی اجمالی== | ||
تنبیه‌الامة و تنزیه‌الملة با نام کامل «تنبیه الامة و تنزیه الملة فی لزوم مشروطیة (دستوریة) الدولة المنتخبة لتقلیل الظلم علی افراد الامة و ترقیة المجتمع»<ref>آقابزرگ تهرانی، الذریعه، ۱۴۰۳ق، ج۴، ص۴۴۰</ref> رساله‌‌ای سیاسی که توسط میرزا محمدحسین نائینی در دفاع از حکومت انتخابی و مخالفت با سلطنت مطلقه و حکومت استبدادی در ربیع‌الاول ۱۳۲۷ق (پس از به توپ بستن مجلس شورای ملی توسط محمدعلی شاه قاجار و پیش از فتح تهران توسط مشروطه‌خواهان) نوشته شد و در همان سال در بغداد به چاپ رسید.<ref>فیرحی، داوود، آستانه تجدد، ۱۳۹۴ش، ص۱۴.</ref> | تنبیه‌الامة و تنزیه‌الملة با نام کامل «تنبیه الامة و تنزیه الملة فی لزوم مشروطیة (دستوریة) الدولة المنتخبة لتقلیل الظلم علی افراد الامة و ترقیة المجتمع»<ref>آقابزرگ تهرانی، الذریعه، ۱۴۰۳ق، ج۴، ص۴۴۰</ref> رساله‌‌ای سیاسی که توسط میرزا محمدحسین نائینی در دفاع از حکومت انتخابی و مخالفت با سلطنت مطلقه و حکومت استبدادی در ربیع‌الاول ۱۳۲۷ق (پس از به توپ بستن مجلس شورای ملی توسط محمدعلی شاه قاجار و پیش از فتح تهران توسط مشروطه‌خواهان) نوشته شد و در همان سال در بغداد به چاپ رسید.<ref>فیرحی، داوود، آستانه تجدد، ۱۳۹۴ش، ص۱۴.</ref> | ||