کاربر:Mkhaghanif/صفحه تمرین۴: تفاوت میان نسخه‌ها

مسئله تولید تسلیحات کشتار جمعی و استفاده از آن در اندیشه اهل سنت، معطوف به این مسئله است که اصل ارتباطی بین مسلمانان و کافران جنگ است یا صلح. در این باره می توان آراء اهل سنت را به دو دسته تقسیم نمود:

* کسانی که معتقدند اصل ارتباطی بین مسلمانان و کافران جنگ است: موافقان این نظریه، قدماء از فقیهان حنبلی، شافعی، حنفی و مالکی هستند.

* کسانی که معتقدند اصل ارتباطی بین مسلمانان و کافران صلح است: موافقان این نظریه، بیشتر متاخرین از فقیهان اهل سنت و بعضی از متقدمین هستند. <ref>عبدالرحمن شهاب، الأسلحة غیر التقلیدیة فی الفقه الأسلامی، ص۱۱.</ref>

گروه نخست قائل به این است که مادامی که چیزی که موجب مسالمت باشد یعنی «ایمان» و «امان»، وجود نداشته باشد، وظیفه مسلمانان جنگ است. در نتیجه آمادگی مسلمانان برای غلبه بر کفر حتی قبل از وقوع جنگ، در بالاترین درجه ممکن لازم است. طبق این نظریه، دستیابی و بکار بستن هر نوع تسلیحاتی جهت غلبه باید مشروع باشد. اما گروه دوم که مجوز جنگ با کافر را «حرب» می‌داند نه «کفر»، دستیابی به هر تسلیحاتی را منوط به وقوع جنگ و با هدف دفاع می‌داند. لذا استفاده از تسلیحات کشتار جمعی در غیر جهت مقابله به مثل طبق این نظریه مشروع نخواهد بود. <ref>عبدالرحمن شهاب، الأسلحة غیر التقلیدیة فی الفقه الأسلامی، ص۱۱.</ref>

برخی از مفسران اهل‌سنّت نیز همچون رشید رضا، از عنوان اعتدا درآیه ۱۹۴ سوره بقره، حرمت استفاده بدوی از ابزار کشتار دسته جمعی را استفاده کرده اند. این اندیشمند در مقام بیان مصادیق اعتدای حرام مینویسد: «آغاز به جنگ، کشتن افراد مسلم، جنگ با غیرنظامیان، مانند کودکان و زنان مورد کراهت و غصب خداوند است.» <ref>رشيدرضا، تفسير المنار، ج۲، ص۱۶۸.</ref>

دکتر [[وهبه الزحیلی]] می نویسد: استفاده از سلاح کشتار جمعی خلاف مبادی رحمت در دین اسلام است، اما اگر این رخداد از سوی دشمن آغاز شود، مسلمانان مجازند از باب مقابله و ضرورت و دفع اعتداء از این ابزار استفاده نمایند. <ref>الزحیلی، الأسلحة والأساليب المستخدمة والوسائل المحرمة في الحروب : أسلحة الدمار الشامل.</ref>

 

 

برخی عدم تجهیز مسلمانان به تسلیحات جدید در صورت دستیابی دشمن به آن را موجب ضعف و وهن اسلام دانسته و با تمسک به آیه «اعتداء» و «تهلکه» و «إعداد قوة» بر لزوم استفاده از آن تاکید دارد. این نظر، حکم حرمت را منحصر به استعمال ابتدایی دانسته و جواز استعمال را لزوما متوقف بر حدوث اضطرار و توقف پیروزی بر کفار نمی‌داند. <ref>یسن، السلاح النووی، ص۲۰۶.</ref>

برخی نیز به تقسیم‌بندی تسلیحات کشتار جمعی به دو نوع استراتژیکی و تاکتیکی اشاره کرده‌اند و تسلیحات دارای برد زیاد که می‌تواند منطقه یا کشوری را نابود کند، را سلاح استراتژیک و تسلیحات دارای برد کمتر را سلاح تاکتیکی نامگذاری کرده‌اند که هر کدام احکام جداگانه‌ای دارند. تولید تسلیحات نوع اول با هدف بازدارندگی مجاز و به کار بستن آن تنها از باب مقابله به مثل مشروع است، ولی تولید و به کار بستن نوع دوم به طور مطلق مجاز است.<ref>الصلاحین، «أسلحة الدمار الشامل وأحكامها في الفقه الإسلامي»، ص ۱۴۱.</ref> نکته مغفول‌مانده در این تقسیم‌بندی این است که چه بسا تعریف تسلیحات کشتارجمعی شامل نوع دوم از آن نشود.