کاربر:Ms.sadeghi/صفحه تمرین: تفاوت میان نسخه‌ها

نویسنده معتقد است استفاده از هیپنوتیزم به‌جای مواد شیمیایی برای بی‌حسی، آرام‌بخشی و کنترل خونریزی می‌تواند جایگزین مناسبی باشد (ص۱۸۳). از نظر او، مهم‌ترین عیب هیپنوتیزم، شرطی شدن فرد در برابر علامت هیپنوتیزم است. با این حال، در دندانپزشکی معمولاً بیش از سه جلسه برای هیپنوتیزم بیمار نیاز نیست و هر جلسه تنها سه تا پنج دقیقه زمان می‌برد، بنابراین خطر اصلی شرطی شدن منتفی است (ص۱۸۵). نویسنده همچنین بیان می‌کند سایر عوارض هیپنوتیزم مانند سردرد، سرگیجه یا تغییرات احساسی چندان جدی نیستند و تأثیر مهمی بر فرد نمی‌گذارند، بنابراین استفاده از هیپنوتیزم در پزشکی مشکلی ندارد (ص۱۸۶).

مولف معتقد است تمام روش‌های هیپنوتیزم در دندانپزشکی قابل استفاده هستند. وی چهار روش را بیان می کند (ص۱۸۷).

روش اول: ایجاد خلسه: در این روش، درمانگر با تمرکز نگاه و ایجاد حالتی از گیجی، بیمار را وارد خلسه می‌کند و سپس تلقیناتی آرام و یکنواخت به او القا می‌نماید. این تلقینات برای مدت کوتاهی ادامه می‌یابد و بیمار به تدریج احساس خواب عمیق می‌کند، به‌طوری‌که تا از او خواسته نشود، از خواب بیدار نمی‌شود. (ص۱۸۷) به باور نویسنده، تمام تلقینات و فرمان‌هایی که در طول هیپنوتیزم به کار گرفته می‌شود، نتیجه طبیعی تمرکز بر یک نقطه ثابت و خسته شدن چشم‌ها است. بنابراین، در این مرحله هیچ عنصر فریب یا استفاده از ابزارهای پنهانی وجود ندارد. (ص۱۸۸)

نویسنده معتقد است که تلقین پایانی هیپنوتیزم، برخلاف خواب طبیعی، به‌گونه‌ای نیست که فرد فقط با دستور هیپنوتیست از خواب بیدار شود. بلکه هرگونه تحریک خارجی، مانند صدا یا ضربه، می‌تواند فرد را از خواب بیدار کند. از این رو، تلقین نهایی که فرد را نسبت به محرک‌های دیگر غیرقابل تحریک نشان می‌دهد، امری غیرواقعی است. این عمل هیپنوتیزم را به نوعی فریب تبدیل می‌کند، زیرا چنین تخیلی را در ذهن بیمار ایجاد کرده و او را با استفاده از روش‌های غیرمعمول گمراه می‌کند. (ص۱۸۹)

روش دوم: توضیح و دستورالعمل: در این روش، درمانگر ابتدا فرآیند را برای بیمار توضیح می‌دهد و سپس دستوراتی برای ایجاد تمرکز و ورود به خلسه ارائه می‌کند. در این مرحله، بیمار همچنان هوشیار است، اما پس از آن، تحت تأثیر تلقینات درمانگر قرار می‌گیرد. نویسنده این روش را نیز به دلیل تلقینات غیرواقعی، نوعی سحر می‌داند (ص۱۹۳-۱۹۴).

روش سوم: هیپنوتیزم کودکان: نویسنده معتقد است کودکان به دلیل پذیرش بالای هیپنوتیزم، به‌راحتی تحت تأثیر قرار می‌گیرند، به شرطی که اعتماد و اطمینان آن‌ها جلب شود. تلقینات در این روش مشابه بزرگسالان است و تفاوتی ندارد (ص۱۹۴).

 

روش چهارم: تمرکز بر تصویر: در این روش، بیمار با تمرکز بر یک تصویر و دریافت تلقینات درمانگر به خلسه وارد می‌شود. نویسنده این روش را نیز به دلیل وجود تلقینات غیرواقعی، سحر می‌داند (ص۱۹۴-۱۹۸).