|
|
| خط ۳۶: |
خط ۳۶: |
| ==نویسنده== | | ==نویسنده== |
| {{اصلی|محمدحسین غروی نائینی}} | | {{اصلی|محمدحسین غروی نائینی}} |
| | محمدحسین غروی نائینی (۱۲۷۶-۱۳۵۵ق/۱۲۴۰-۱۳۱۵ش) از فقیهان شیعه در قرن چهاردهم قمری و از علمای طرفدار نهضت مشروطه ایران بود.<ref>امین، اعیان الشیعه، ۱۴۰۶ق، ج۶، ص۵۴.</ref> وی متولد شهر نائین و تحصیل‌کرده نزد علمایی چون جهانگیرخان قشقایی، میزاری شیرازی، سید محمد فشارکی و [[آخوند خراسانی]] در شهرهای اصفهان، سامرا، کربلا و نجف بود.<ref>امین، اعیان الشیعه، ۱۴۰۶ق، ج۶، ص۵۴؛ آقابزرگ تهرانی، طبقات اعلام الشیعه (نقباءالبشر ...)، ۱۴۰۴ق، ج۲، ص۵۹۳</ref> همراهی با میرزای شیرازی در نهضت تنباکو،<ref>سید رضی شیرازی، حماسه فتوا، ویژه نامه روزنامه جمهوری اسلامی.</ref> همکاری با آخوند خراسانی و عبدالله مازندرانی در نهضت مشروطه ایران<ref>حائری، تشیع و مشروطیت، ۱۳۶۴ش، ص۱۵۶-۱۵۷.</ref> و همچنین اعلام جهاد علیه انگلیس در عراق به همراه سید ابوالحسن اصفهانی از جمله فعالیت‌های سیاسی نائینی بوده است.<ref>نائینی، تنبیه الامه و تنزیه المله، ص ۱۶؛ حائری، تشیع و مشروطیت، ۱۳۶۴ش، ص۱۷۵-۱۷۸</ref> |
|
| |
|
| | | نائینی پس از محمدتقی شیرازی، به همراه سید ابوالحسن اصفهانی عهده دار مرجعیت شیعه شد.<ref>امین، اعیان الشیعه، ۱۴۰۶ق، ج۶، ص۵۴.</ref> شهرت علمی نائینی بیشتر به خاطر اصول فقه و همچنین تألیف کتاب معروف تنبیه الامه و تنزیه المله است. |
| محمد حسین غروی نایینی(۱۲۷۶-۱۳۵۵ق/۱۲۴۰-۱۳۱۵ش)، از فقیهان و اصولیان شیعه قرن چهاردهم و از علمای طرفدار نهضت مشروطه. نائینی دانش آموخته حوزه های اصفهان، سامرا و نجف بود و نزد جهانگیرخان قشقایی، میرزای شیرازی، آخوند خراسانی تلمذ کرد. وی پس از محمدتقی شیرازی، به همراه سید ابوالحسن اصفهانی عهده دار مرجعیت شیعه شد. شهرت علمی نایینی بیشتر به خاطر اصول فقه است. او از شارحان مکتب شیخ انصاری است و سید ابوالقاسم خویی مهمترین شاگردش بود.
| |
| | |
| همراهی با میرزای شیرازی در نهضت تنباکو، همکاری با آخوند خراسانی در نهضت مشروطه، و اعلام جهاد علیه انگلیس در عراق از جمله فعالیت‌های سیاسی میرزای نایینی است. او کتاب معروف تنبیه الامه و تنزیه المله را در دفاع از مشروطه و نفی استبداد نوشت.
| |
| | |
| میرزا محمدحسین غروی نایینی در سال 1276 قمری در خانواده‌ای روحانی در نایین از توابع اصفهان دیده به جهان گشود. پدرش شیخ عبدالرحیم و قبل از وی جدش شیخ محمدسعید، هر دو شیخ‌الاسلام اصفهان بودند که سلطنت وقت آنان را به این منصب رسانده بود. او دانش‌اندوزی را از سنین کودکی در زادگاهش آغاز کرد و در هفده سالگی عازم اصفهان شد و تحصیلاتش را در رشته‌های مختلف فقه، اصول، کلام و حکمت دنبال کرد. در سال 1303 راهی عراق شد و ابتدا در سامرا از شاگردان برجستۀ میرزای شیرازی و سپس کاتب و محرر او شد. دو سال پس از فوت میرزای شیرازی در سال 1314 راهی نجف اشرف شد و در درس آخوند خراسانی حاضر شد و سال‌ها در کنارش به فعالیت علمی و سیاسی مشغول بود. پس از اعلان مشروطیت در ایران (14 مرداد 1285 ش) او را از بزرگ‌ترین حامیان مشروطه شمرده‌اند که با تألیف همین کتاب مشهور و ارزنده، سهم وافری در این نهضت ایفا کرد. پس از بازگشت به عراق در سال 1342 قمری بیشترین وقت خود را صرف تدریس و رسیدگی به مراجعات مردم در منصب مرجعیت کرد و بالاخره در هشتادسالگی دار فانی را وداع گفت و در صحن مولی الموحدین حضرت علی (ع) به خاک سپرده شد.
| |
|
| |
|
| ==فهرست== | | ==فهرست== |