کاربر:Mkhaghanif/صفحه تمرین۲: تفاوت میان نسخه‌ها

→ تفاوت با ویرایش قدیمی‌تر تفاوت با ویرایش جدیدتر ←

دیداریویکی‌متن

@@ خط ۶۲: / خط ۶۲: @@
 البته این گروه از فقیهان در مفهوم و نشانه‌های استقرار حیات، اختلاف نظر دارند؛ چنان‌که برخی آن را به معنای امکان زنده ماندن دست کم یک یا دو روز، <ref>محقق حلی، شرائع الاسلام، ج۳، ص۲۰۷.</ref> برخی به معنای زدن پلک و حرکت پا و دُم، <ref>شیخ طوسی، النهایه، ص ۵۷۹.</ref> و برخی دیگر به معنای زنده ماندن دست کم تا نصف روز دانسته‌اند.<ref>اصفهانی، وسیلة النجاة، ج۳، ص۴۳.</ref> بر این اساس با تکیه بر مبنای هر فقیه می‌توان نظر او را در فرض بیهوشی و شک در حیات حیوان استناج کرد.
+=== داشتن اصل حیات کافی است===
-گروهی دیگر از فقیهان استقرار حیات قبل از ذبح را شرط نمی‌دانند.<ref>شهید ثانی، الروضة البهیة، ج۷، ص۲۲۷؛ مقدس اردبیلی، مجمع الفائدة و البرهان، ج۱۱، ص۱۰۲.</ref> و از نظر ایشان داشتن اصل حیات کافی است و حرکتی هرچند مختصر بعد از ذبح را کاشف از چنین حیاتی می‌دانند.<ref>خمینی، تحریر الوسیله(ترجمه فارسی)، ج۲، ص۱۵۷،مسئله ۴.</ref> تکیه این دسته از فقیهان از یک سو بر اطلاق دلایل قرآنی <ref>حر عاملی، وسائل الشیعه، ج۱۶، ص۲۶۲، باب ۱۱ از ابواب ذبایح؛ تفسیر عیاشی، ج۱، ص۲۹۱ و ۲۹۲.</ref> و روایی<ref>حر عاملی، وسائل الشیعه، ج۱۶، ص۳۹۱، باب ۷، حدیث ۴ و ص ۲۶۳ و ص۲۶۵، باب۱۳، ح۱؛ شیخ طوسی، تهذیب الاحکام، ج۹، ص۵۷-۵۸، ح۲۳۸ و ۲۴۱؛ عیاشی، تفسیر عیّاشی، ج۱، ص۲۹۱-۲۹۲، کلینی، الکافی، ج۶، ص۲۳۲، ح۴.</ref> و دلالت آن‌ها بر اشتراط اصل حیات در ذبیحه است که دلالتی بر لزوم استقرار حیات ندارند. بنا بر این اصل عدم حلیت ذبیحه با وجود اصول لفظی و ظهور اطلاقات قرآنی و روایی، جریان نمی‌یابد و اساسا اگر در شرط بودن چیزی در ذبح شرعی شک شود، با اصل لفظی (اطلاق آیات و روایات) می‌توان آن را نفی کرد.<ref>ادیبی‌مهر، مبانی لزوم استقرارا حیات در ذبح با دستگا ههای مدرن،[https://hawzah.net/fa/Default\hd'hi پایگاه اطلاع رسانی حوزه علمیه]</ref>
+گروهی دیگر از فقیهان استقرار حیات قبل از ذبح را شرط نمی‌دانند.<ref>شهید ثانی، الروضة البهیة، ج۷، ص۲۲۷؛ مقدس اردبیلی، مجمع الفائدة و البرهان، ج۱۱، ص۱۰۲.</ref> و از نظر ایشان داشتن اصل حیات کافی است و حرکتی هرچند مختصر بعد از ذبح را کاشف از چنین حیاتی می‌دانند.<ref>خمینی، تحریر الوسیله(ترجمه فارسی)، ج۲، ص۱۵۷،مسئله ۴.</ref> تکیه این دسته از فقیهان از یک سو بر اطلاق دلایل قرآنی <ref>حر عاملی، وسائل الشیعه، ج۱۶، ص۲۶۲، باب ۱۱ از ابواب ذبایح؛ تفسیر عیاشی، ج۱، ص۲۹۱ و ۲۹۲.</ref> و روایی<ref>حر عاملی، وسائل الشیعه، ج۱۶، ص۳۹۱، باب ۷، حدیث ۴ و ص ۲۶۳ و ص۲۶۵، باب۱۳، ح۱؛ شیخ طوسی، تهذیب الاحکام، ج۹، ص۵۷-۵۸، ح۲۳۸ و ۲۴۱؛ عیاشی، تفسیر عیّاشی، ج۱، ص۲۹۱-۲۹۲، کلینی، الکافی، ج۶، ص۲۳۲، ح۴.</ref> و دلالت آن‌ها بر اشتراط اصل حیات در ذبیحه است که دلالتی بر لزوم استقرار حیات ندارند. بنا بر این اصل عدم حلیت ذبیحه با وجود اصول لفظی و ظهور اطلاقات قرآنی و روایی، جریان نمی‌یابد و اساسا اگر در شرط بودن چیزی در ذبح شرعی شک شود، با اصل لفظی (اطلاق آیات و روایات) می‌توان آن را نفی کرد.<ref>[https://hawzah.net/fa/Article/View/87403/ ادیبی‌مهر، مبانی لزوم استقرار حیات در ذبح با دستگاه‌های مدرن]</ref>
 فقیهان اهل سنت نیز در بحث استقرار حیات بین لزوم استقرار حیات <ref>عبیری، الصید و الذباحة فی الشریعة الاسلامیة، ج۲، ص۵۷۷.</ref>  یا عدم لزوم <ref>عاشور، فقه آسان در مذهب امام شافعی، ص۴۷۳.</ref> و شیوه‌ی احراز آن <ref>عبیری، الصید و الذباحة فی الشریعة الاسلامیة، ج۲، ص۴۴۰.</ref> اختلاف دارند.