محاربه بدون سلاح (منابع مطالعاتی): تفاوت میان نسخه‌ها
صفحه‌ای تازه حاوی «{{منابع مطالعاتی}} محاربه با سلاح غیرمتعارف ایجاد ناامنی، تهدید و ترساندن مردم، یا ارتکاب جرم‌هایی نظیر راهزنی، سرقت و قتل است که با ابزارهایی غیر از سلاح‌های متعارف اعم از سرد و گرم صورت می‌گیرد؛ مانند سلاح‌های بیولوژی، بیماری‌های واگی...» ایجاد کرد |
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{منابع مطالعاتی}} | {{منابع مطالعاتی}} | ||
[[محاربه با سلاح غیرمتعارف]] ایجاد ناامنی، تهدید و ترساندن مردم، یا ارتکاب جرم‌هایی نظیر راهزنی، سرقت و قتل است که با ابزارهایی غیر از سلاح‌های متعارف اعم از سرد و گرم صورت می‌گیرد؛ مانند | [[محاربه با سلاح غیرمتعارف]] ایجاد ناامنی، تهدید و ترساندن مردم، یا ارتکاب جرم‌هایی نظیر راهزنی، سرقت و قتل است که با ابزارهایی غیر از سلاح‌های متعارف اعم از سرد و گرم صورت می‌گیرد؛ مانند: تهدید با اسید، بیماری‌های واگیردار، هک‌های اینترنتی، اسباب‌بازی‌هایی که شبیه سلاح متعارف‌اند، سلاح‌های بیولوژی و غیره. با توجه به این نکته که وجود سلاح شرط تحقق محاربه است نظرات مختلفی در مورد مفهوم سلاح وجود دارد. در مفهوم مضیق، سلاح چیزی است که با آن جنگ و قتال صورت می‌گیرد. مصادیق سلاح مطابق این تعریف عبارت است از، انواع سلاح‌های گرم و سرد مانند تفنگ، کلت، شمشیر، نیزه، قمه و کارد. دیدگاهی دیگر معتقد است، علاوه بر موارد فوق، آنچه که درصورت بکارگیری قابلیت ترساندن داشته باشد نیز سلاح محسوب می‌شود مانند چوب، عصا و سنگ. دیدگاه سوّم در مفهومی موسع معتقد است، که بکار بردن زور و تهدید هم سلاح محسوب می‌شود. بکارگیری سلاح غیرمتعارف و تحقق محاربه را در دیدگاه دوم و سوم می‌توان یافت. | ||
ماده ۱۸۳ قانون مجازات اسلامی جمهوری اسلامی ایران بیانگر است که اگر فردی برای ایجاد رعب و هراس و سلب آزادی و امنیت مردم دست به اسلحه ببرد، محارب و مفسد فی الارض می‌باشد. و اشاره‌ای به نوع سلاح نکرده است که از حیث فقهی حمل بر سلاح متعارف می‌شود. | ماده ۱۸۳ قانون مجازات اسلامی جمهوری اسلامی ایران بیانگر است که اگر فردی برای ایجاد رعب و هراس و سلب آزادی و امنیت مردم دست به اسلحه ببرد، محارب و مفسد فی الارض می‌باشد. و اشاره‌ای به نوع سلاح نکرده است که از حیث فقهی حمل بر سلاح متعارف می‌شود. | ||