اصل حسن نیت (منابع مطالعاتی): تفاوت میان نسخه‌ها
←فارسی: اصلاح ارقام |
|||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{منابع مطالعاتی}} | {{منابع مطالعاتی}} | ||
[[اصل حسن نیّت]] یک اصل اخلاقی و حقوقی است که باید بر تمامی مراحل قراردادها - از مذاکره تا انعقاد عقد و ختم به اجرا یا فسخ - حاکم باشد. اصل حسن نیّت در زمینه قراردادها به این معناست که هر یک از طرفین قرارداد باید صادق، امین و منصف باشد و همچنین رفتار او با آنچه نشان دهنده حسن نیّت است منافات نداشته باشد. پذیرش چنین اصلی در فقه باعث می‌شود تا مسئولیت جبران خساراتی که در اثر سوء نیّت به طرف مقابل وارد می‌شود، مبنایی فقهی پیدا کند. | |||
این اصل در قانون مدنی بسیاری کشورها به رسمیت شناخته شده است. در منابع فقه اسلامی نیز نشانه‌هایی از تایید شارع نسبت به آن وجود دارد و می‌توان این اصل را مبنای بسیاری از احکام عقود و معاملات دانست. با این حال، در سدۀ اخیر این مبحث با این عنوان ویژه از سوی مجامع حقوقی غرب طرح شده است و هنوز پژوهش‌های گسترده‌ای در زبان فارسی و عربی حول این موضوع وجود ندارد. | این اصل در قانون مدنی بسیاری کشورها به رسمیت شناخته شده است. در منابع فقه اسلامی نیز نشانه‌هایی از تایید شارع نسبت به آن وجود دارد و می‌توان این اصل را مبنای بسیاری از احکام عقود و معاملات دانست. با این حال، در سدۀ اخیر این مبحث با این عنوان ویژه از سوی مجامع حقوقی غرب طرح شده است و هنوز پژوهش‌های گسترده‌ای در زبان فارسی و عربی حول این موضوع وجود ندارد. | ||