اصل حسن نیت (منابع مطالعاتی): تفاوت میان نسخه‌ها
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{منابع مطالعاتی}} | {{منابع مطالعاتی}} | ||
[[اصل حسن نیت|اصل حسن نیّت]] | [[اصل حسن نیت|اصل حسن نیّت]] اصلی اخلاقی و حقوقی در زمینه قراردادها است که هر یک از طرفین قرارداد باید در تمامی مراحل قرارداد - از مذاکره تا انعقاد عقد قرارداد و ختم آن به اجرا یا فسخ - صادق، امین و منصف باشند و همچنین رفتار آنها با آنچه نشان‌دهنده حسن نیّت است، منافات نداشته باشد. پذیرش چنین اصلی در فقه باعث می‌شود مسئولیت جبران خساراتی که در اثر سوء نیّت به طرف مقابل وارد می‌شود، مبنایی فقهی پیدا کند. | ||
اصل حسن نیت در قانون مدنی بسیاری کشورها به رسمیت شناخته شده است. در منابع فقه اسلامی نیز نشانه‌هایی از تایید شارع نسبت به آن وجود دارد و می‌توان این اصل را مبنای بسیاری از احکام عقود و معاملات دانست. با این حال، در سده اخیر این مسأله با این عنوان ویژه از سوی مجامع حقوقی غرب طرح شده است و هنوز پژوهش‌های گسترده‌ای در زبان فارسی و عربی حول این موضوع وجود ندارد. | اصل حسن نیت در قانون مدنی بسیاری کشورها به رسمیت شناخته شده است. در منابع فقه اسلامی نیز نشانه‌هایی از تایید شارع نسبت به آن وجود دارد و می‌توان این اصل را مبنای بسیاری از احکام عقود و معاملات دانست. با این حال، در سده اخیر این مسأله با این عنوان ویژه از سوی مجامع حقوقی غرب طرح شده است و هنوز پژوهش‌های گسترده‌ای در زبان فارسی و عربی حول این موضوع وجود ندارد. | ||