فقه درمان (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها

===صلاحیت معاینه‌کننده===

=== لزوم دریافت اذن بیمار یا ولی او برای معاینه و درمان===

نویسنده کتاب فقه درمان، درباره اذن بیمار یا ولی او برای درمان، معتقد است؛ چه انسان را مالک بدن خود بدانیم یا برای او فقط قائل به سلطه بر بدن باشیم، معاینه و درمان او فقط با اذن شخص بیمار یا ولی او امکان‌پذیر است.<ref>قاسمی، فقه درمان، ص۱۲۳-۱۲۴.</ref> به گفته وی زمانی که شخصی فاقد قدرت تصمیم‌گیری باشد مانند محجور و صغیر، در این‌گونه موارد تصمیم به‌عهده ولی او خواهد بود. حال اگر امکان استیذان از بیمار یا ولی او نبود مثلا در زمان بیهوشی، در این صورت با ضروری بودن درمان نیاز به گرفتن اذن از بیمار نخواهد بود.<ref>قاسمی، فقه درمان، ص۱۲۶-۱۲۷.</ref>

به نظر قاسمی، از معاینات و آزمایشات پزشکی نمی‌توان به‌عنوان ادله در اثبات جرم استفاده کرد و تنها تاثیر این معاینات و آزمایشات در فرآیند جرم‌شناسی، افزایش علم قاضی خواهد بود و بدون ضمیمه شدن به دیگر قراین و امارات فایده‌ای دربر نخواهد داشت.<ref>قاسمی، فقه درمان، ص۱۷۵.</ref> به گفته او حجیت نظر پزشک قانون در امور حقوقی و جزایی به صورت استقلالی نخواهد بود و فقط به‌عنوان شاهد می‌تواند در روند اثبات حکم به قاضی کمک کند.<ref>قاسمی، فقه درمان، ص۱۸۰.</ref>

قاسمی با تردید در ادله قائلان به حرمت دریافت وجه در مقابل انجام کارهای واجب ازجمله طبابت، معتقد است دریافت اجرت برای طبابت در همه موارد وجوب عینی، کفایی، مستحب و مباح بدون اشکال است.<ref>قاسمی، فقه درمان، ص۳۷۹-۴۰۴.</ref> به گفته او حتی دریافت حق الزحمه طبابت قبل از درمان نیز جایز است.<ref>قاسمی، فقه درمان، ص۴۰۵.</ref> وی با استناد به ادله حرمت اکل مال به باطل و همچنین نقض سوگند پزشکی قائل به حرمت دریافت زیرمیزی توسط پزشکان شده است.<ref>قاسمی، فقه درمان، ص۴۰۸.</ref>

اضافه‌نویسی ازجمله نقدهای وارد بر کتاب فقه درمان است. در این کتاب که به زبان فارسی نوشته شده، هنگام استناد به آیات یا روایات، هم متن عربی و هم ترجمه فارسی آنها به صورت متوالی ذکر شده است؛ درحالی که در کتب فارسی نیاز به درج متن عربی و فارسی آیات و روایات به صورت پست سر هم وجود ندارد. این اشکال در جایی که متن آیات یا روایات طولانی است بروز بیشتری دارد.<ref>قاسمی، فقه درمان، ص۹۸.</ref> افراط در بحث‌های لغوی و ریشه‌یابی کلمات از دیگر مصادیق افزودن مطالب غیر مرتبط است.<ref>قاسمی، فقه درمان، ص۱۰۷-۱۲۳.</ref> همچنین می‌توان به انعکاس فتاوای مشترک فقها به صورت متوالی اشاره کرد؛<ref>قاسمی، فقه درمان، ص۳۷۰۱-۳۷۲.</ref> نویسنده در پیوست‌های کتاب و گاه در متن اصلی، متن چندین فتوای مشترک را ذکر کرده، در حالی که گزارش مضمون فتاوا به صورت مختصر کافی بود.  

از دیگر نقدهای وارد بر این کتاب، نقل برخی اقوال بدون ارجاع به منبع خاصی است. نویسنده در مواردی با نقل نظر بدون مستندسازی،<ref>قاسمی، فقه درمان، ص۸۲.</ref> آن را مبنا قرار داده و به رد یا تقویت آن پرداخته است. نکته دیگری که در کتاب فقه درمان به چشم می‌خورد، عدم نوآوری در استنتاجات، مدعیات و ادله نویسنده است. در این کتاب علی‌رغم جدید بودن موضوع آن، به غیر از چند مورد محدود که به مسائل مستحدثه پرداخته مانند نقش معاینات پزشکی در اثبات جرم و انرژی درمانی، در بیشتر موارد جمع‌آوری نظرات فقها درباره مسائل پزشکی است.