کاربر:Alikhani/صفحه تمرین۲: تفاوت میان نسخه‌ها

یکی از از چالش‌های فقهی در موضوع همزادسازی انسان وضعیتِ نَسَب است؛ زیرا مسائل فقهی متعددی مانند ارث، نفقه، محرمیت بر آن مترتّب می‌شود. فقیهان شیعه در این مسئله که مادرِ انسان شبیه‌سازی شده چه کسی است، اقوال مختلفی دارند. اگر سلول جداشده، در رحم همان زن صاحب نطفه قرار بگیرد، در این صورت بدون تردید، آن زن مادر انسانِ همزاد خواهد بود.<ref>مرتضوی، و مجتبی نوروزی، «بررسی ابعاد فقهی همزادسازی و بدل‌سازی انسانی»، ص۱۱۳.</ref> اما در صورتی که سلول جداشده، در رحم همان زنِ صاحب نطفه قرار نگیرد، برخی فقیهان صاحب رحم و بعضی صاحب سلول را مادر انسانِ همزاد دانسته‌اند.<ref>معینی‌فر، و فریبا حاجیعلی، «نسب طفل شبیه‌سازی شده در نظام حقوقی اسلام»، ص۱۱۵.</ref> سید علی سیستانی این مسئله را محل اشکال دانسته، معتقد است بنا بر احتیاط واجب در مسئله ارث باید مصالحه صورت گیرد، ولی در مسئله محرمیت هر دو زن محرم هستند، چرا که صاحب تخمک، همسرِ پدر بچه و صاحب رحم، مانند مادرِ او است.<ref>سیستانی، «[https://www.sistani.org/persian/qa/01019/ پرسش و پاسخ؛ لقاح مصنوعی]».</ref>

سید ابوالقاسم خویی و سید محمد آصف محسنی با استناد به آیه ۲ سوره مجادله، صاحب رحم را مادر شرعی فرد شبیه‌سازی شده دانسته‌اند. به باور آنها از منسوب بودن تخمک به یک زن، نمی‌توان مادر شرعی را شناخت، بلکه مادر شرعی کودک، زنی است که نطفه در رحم او رشد می‌کند و فرزند را به دنیا می‌آورد.<ref>خویی، مسائل و ردود، ۱۴۱۶ق، ج۲، ص۳۲۰؛‌ محسنی، الفقه و مسائل طبیه، ۱۴۲۶ق، ج۱، ص۴۰۹.</ref> اما سید کاظم حائری با رد این استدلال معتقد است آیه ۲ سوره مجادله در مقام تعریف تعبدی مادر نیست؛ ازاین‌رو انسان‌هایی که از روش همزادسازی متولد می‌شوند،‌ با افراد دوقلو یا چندقلویی که از راه طبیعی به دنیا می‌آیند، هیچ تفاوتی ندارند و مادر آنها، زنِ صاحب تخمک است، نه زنی که نطفه در رحم او رشد کند.<ref>حائری، «شبیه‌سازی انسان»، ص۳۹-۴۰.</ref> محمد مؤمن نیز با نپذیرفتن عنوان مادری برای صاحب رحم، معتقد است، همانطور که نمی‌توان دستگاه‌هایی را که نطفه درون آنها رشد می‌کند، مادر انسانِ همزاد دانست، زنی را که تنها از رحم او برای پرورش نطفه استفاده می‌شود را نیز نمی‌توان مادرِ انسانِ همزاد خواند.<ref>مؤمن، «شبیه‌سازی»، ص۸۸.</ref>

برخی فقیهان معتقدند زنی که تخمک از آنِ او نیست و نطفه تنها در رحم او رشد کرده است، به منزله مادر رضاعی کودک به‌شمار می‌آید.<ref>جناتی، «گفت‌و‌گو با آیت‌الله جناتی»، ص۲۱.</ref> در تبیین این دیدگاه گفته شده که آنچه موجب رضاع می‌شود، تأثیر شیر آن مادر در رشدِ گوشت، خون و استخوان کودک است؛ حال آنکه تأثیر مادری که رحمش محل رشد کودک بوده، قطعاً بیشتر از مادر رضاعی است.<ref>حائری، «شبیه‌سازی انسان»، ص۴۱.</ref> سید کاظم حائری در رد این استدلال معتقد است که تأثیر شیر مادر در رشد کودک، تنها ملاک برای رضاعی شدن مادر نیست و باید ملاک‌های تعبدی دیگری نیز لحاظ شود؛<ref>حائری، «شبیه‌سازی انسان»، ص۴۱.</ref> از جمله آنکه مطابق صحیحه یونس بن یعقوب، زنی که بدون به دنیا آوردن فرزند، شیر دارد و شیرش موجب رشد کودک شیرخواره شود، تأثیری در رضاع ندارد.<ref>کلینی، الکافی، ج۵، ص۴۴۶.</ref>